Ondernemer Leo Verstegen verkoopt familiebedrijf Coating Plus

Van poedercoaten wist hij niets. Maar als ondernemer Leo Verstegen ergens kansen ziet, dan grijpt hij die. En dit was zo’n kans. In ruim dertig jaar tijd bouwde hij zijn Coating Plus in Schaijk uit tot specialist in oppervlaktebehandeling en poedercoating van metaal met een jaaromzet van 6 miljoen euro. Deze zomer verkocht hij de meerderheid van zijn aandelen.

Leo komt uit een boerengezin en is de jongste van twaalf kinderen. Verschillende broers werkten in de bouw, maar Leo had meer met schilderen. Hij werd huisschilder. Eerst voor een baas, maar daarna liever voor zichzelf. Maar zijn angst om in de winter zonder werk te zitten, hield hem tegen. Tot een zwager hem, op een zaterdagavond tijdens een feestje, vertelde over poedercoaten.

Start van een nieuw avontuur

En daar zag Leo kansen. Impulsief als hij was, zat hij op maandagmorgen bij de Kamer van Koophandel om zich in te schrijven. Want als hij ergens voor gaat, dan gaat hij er ook écht voor. “Geen idee hoe het werkte, dat poedercoaten, maar daar kwam ik nog wel achter. Ik wilde gewoon heel graag voor mezelf beginnen en dit was het goede moment.” In 1992 was Coating Plus een feit.

Leo stak de handen uit de mouwen en zocht een boekhouder, benaderde een adviesbureau voor het aanschaffen van machines, ging op zoek naar leveranciers, schakelde een makelaar in voor een geschikte ruimte, schreef een ondernemersplan en benaderde financiers. Zijn zwager, die gelukkig wél het een en ander van poedercoaten wist, voorzag hem van de nodige kennis
en adviezen.

Drama

“En toen zat ik daar. Een productiehal gevonden, alles gekocht, alle machines geïnstalleerd; ik was er helemaal klaar voor. En toen bleef het stil. Heel stil. Dat was een drama. Als schilder was ik gewend steeds gevraagd te worden voor nieuwe klussen, maar dit nieuwe bedrijf, dat kende nog niemand. Was ik eindelijk eigen baas, zat ik zonder werk.”

“Ik moest dus zelf de boer op. Dat moest ik echt nog leren. Ik ben heel specifiek doelgroepen gaan benaderen: straalbedrijven, interieurbedrijven, metaalbedrijven, noem maar op. Uiteindelijk kwam ik bij een fietsenproducent. Daar lukte het me een deal te sluiten: ik mocht fietswielen van heel veel oude omafietsen poedercoaten. Die opdracht veranderde alles.”

Als een speer

Na die opdracht wisten steeds meer andere bedrijven Leo te vinden. Het bleek een keerpunt: het bedrijf groeide ineens hard. “Ik werkte destijds nog alleen in het bedrijf, maar mijn vrouw kwam ook al gauw bijspringen en langzaam maar zeker moest ik steeds meer personeel aannemen. In de loop der jaren konden we steeds verder uitbreiden. In dertig jaar tijd gingen we van een productiehal van 300 m2 naar een van zo’n 6.800 m2, met dertig man in vaste dienst én een team van oproepkrachten.”

De vloer op

Hoewel hij de directeur van het bedrijf was, stond Leo het liefst iedere dag gewoon op de werkvloer. “Mouwen opstropen, materialen spuiten en productie draaien. Niet nadenken, gewoon doen. Dat is gewoon heel lekker. Ik kan nog altijd heel enthousiast worden van een mooie productierun. Of als ik een van ‘onze’ producten in winkels, woonblaadjes of op straat zie. Prachtig vind ik dat.”

Een man in een dikke auto

En toch besloot hij zijn aandelen in het bedrijf te verkopen. “Dat is nog wel een bijzonder verhaal”, vertelt Leo met glimmende ogen. “Ik werd een paar jaar geleden benaderd door Marktlink, dat iemand interesse had in mijn bedrijf. Of ze langs mochten komen voor een praatje. Prima, dacht ik; ik verdacht onze grootste klant er eerlijk gezegd van dat hij me gewoon wat zat te stangen. Stond daar ineens écht iemand van Marktlink op de stoep, samen met een klant in een grote Bentley. Ik ben een echte autogek en was behoorlijk onder de indruk!” Leo moet lachen. “Ja, die zag ik niet aankomen!”

Tot een verkoop kwam het niet, maar er was wel een zaadje geplant bij Leo. “Het was een prettig gesprek en het zette me aan het denken. Misschien was, met het oog op mijn pensioen, verkopen helemaal niet zo’n slecht idee. Onze dochter Jessica werkt ook in het bedrijf. Met haar heb ik het uitgebreid gehad over een eventuele overname. Maar zij vond het bedrijf te groot en dacht niet dat ze er gelukkig van zou worden om aan het roer te staan. Vorig jaar heb ik Marktlink dus alsnog benaderd om een verkooptraject te starten.”

Toch een verkoop

Voor Coating Plus bleek veel interesse. In Greendelta vond Leo uiteindelijk de ideale investeerder die het bedrijf verder kon professionaliseren. “Een van mijn voorwaarden was dat twee van mijn werknemers, Kevin Verstegen, voorheen bedrijfsleider, en Daniëlle Smits, voorheen office manager, mede-eigenaar zouden worden. Dat kon: zij participeren nu mee met een minderheidsbelang.”

Emotioneel was de verkoop voor Leo niet: hij weet dat alle zaken voor de toekomst goed geregeld zijn. Toch is hij blij dat het allemaal achter de rug is nu. “Het verkopen van je bedrijf leek mij een drama. Ik was de hele dag alleen maar met cijfers en geld bezig, terwijl ik liever gewoon lekker op de vloer sta. Dankzij de deskundige begeleiding van het dealteam van Marktlink verliep het gelukkig heel soepel en is alles goed afgehandeld.”

Van boerenzoon tot topondernemer

Zelf verkocht Leo de meerderheid van zijn aandelen en heeft hij nog een klein belang in privé. Maar in de praktijk is er weinig veranderd voor hem. “Ik doe nog steeds hetzelfde in het bedrijf als voorheen en haal er nog altijd veel plezier uit. Al werk ik wel wat minder. In plaats van zeven dagen per week werk ik er nu nog maar vier.” Maar stilzitten, dat kan Leo niet. Daarom startte hij een nieuw bedrijfje, in verpakkingslatten, zodat hij daar puur hobbymatig ’s avonds en in de weekenden aan kan werken. Daarnaast werkt hij, net als zijn broers, graag in de bouw en is hij regelmatig te vinden op de bouwplaats. De tijd die er overblijft, steekt hij in een andere hobby van hem: het verzamelen van (sport)auto’s.

“Ik ben best trots op wat ik bereikt heb”, sluit Leo af. “Ik heb behalve de lts nooit een echt vak geleerd. En met alleen mijn zwemdiploma ben ik dan toch best ver gekomen, denk ik altijd maar.”