Vijf jaar na de deal: 'Ik bruis weer van de energie'

Ruim vijf jaar na de verkoop van zijn bedrijf kijkt Tom van Yperen (56) tevreden terug op de overname. De dagen van de oud-eigenaar van Stieva Metaal Groep beginnen tegenwoordig niet meer op kantoor, maar om kwart over zes ’s ochtends op locatie. Om bijvoorbeeld de ploeg jongens te coachen die op Schiphol werkt aan de gevel en gevelbekleding van de nieuwe A-pier. “Prachtig toch. Ik ben weer met m’n vak bezig.”

Na die ronde op Schiphol trekt Tom z’n ‘zondagse vest’ aan voor een kop koffie met oud-werknemer Remon Lustenhouwer en een terugblik op hun samenwerking. Want het was zijn scooter-hobby die de huidige Marktlink-partner op zijn veertiende bij Stieva Metaalbewerking B.V. in Aalsmeer bracht. “Ik wilde – enigszins gedwongen door mijn vader – leren lassen. Dat kon hier. Maar goed, eerst begon ik met vegen. Net als iedereen. Elke zaterdag. En dat is belangrijk, want een schone werkplaats werkt efficiënter, leerde ik van Tom. Daarna mocht ik lassen en leerde ik stalen kozijnen maken.” Na de middelbare school werkte Remon uiteindelijk een jaar fulltime als assistent-bedrijfsleider bij Stieva Metalen Puien B.V.

Tom heeft een soortgelijke geschiedenis bij het staalbedrijf. Hij klopte op zijn zeventiende aan bij ‘meneer Stieva’ om te werken. “Ik wilde mooie dingen maken. Maar ook ik begon met vloeren vegen, om uiteindelijk via de werkplaats uitvoerend projectleider op montage te worden. Op den duur kreeg ik samen met een vriend en tevens collega de kans van meneer Stieva om een eigen onderneming te starten: Roest Vast Staal Aalsmeer B.V. Vanuit die onderneming namen we uiteindelijk Stieva Metaalbewerking B.V. over.”

Remons ogen twinkelen als hij door de werkplaatsen van Stieva loopt aan de Molenvlietweg in Aalsmeer. Zwaaiend en handen schuddend met z’n oud-collega’s die hier gerust al een jaar of dertig werken. “Ik heb in het begin nog wel eens getwijfeld over mijn keuze”, geeft Remon toe. “Met Marktlink werken we met fantastische ondernemers en bouwen we naar een transactie toe. Maar in the end resulteert een lang proces in een geldstroom en handtekeningen op papier. Terwijl je hier aan het einde van de werkdag een pui in elkaar hebt gelast.”

“Of iets anders tastbaars hebt gemaakt”, vult Tom hem aan. “Oh, ik kan er zo chagrijnig van worden als er bijvoorbeeld een pand in de stad wordt gesloopt, waarvan ik weet dat we daar ooit een mooie trap in hebben geplaatst.” Remon: “Daarom klus ik nu op m’n vrije zaterdagmiddag aan oude auto’s. Dat is mijn yoga. Ik wil met m’n handen bezig blijven.”

Stokje overdragen op het hoogtepunt

Inmiddels is het vijf jaar geleden dat Remon zijn voormalig werkgever, en diens compagnons, hielp met de verkoop van het bedrijf. Tom: “Met vier compagnons bouwden we twintig jaar lang aan Stieva. Op den duur ga je nadenken over de toekomst: zijn wij nog wel de juiste mensen op de juiste plek?” In het vierkoppige directieteam schuurde het voorzichtig langs de randjes. “We hebben hard gewerkt, veel verhalen te vertellen. We wilden het stokje op het hoogtepunt overdragen, met als hoofddoel: continuïteit van het bedrijf. Want dat draaide niet verkeerd. Of best wel goed, eigenlijk.”

Verkoopproces: een kwestie van vertrouwen

“Heel goed mag je wel zeggen”, lacht Remon. Hij kwam nog elk jaar even buurten. Kop koffiedrinken, horen hoe het met de zaak gaat. “Toen ik Tom hierover hoorde, dacht ik meteen: dat moet ik kunnen oplossen. Al was Stieva niet per se verkoopklaar op dat moment.”

Tom ondernam op onderbuikgevoel, geeft hij toe. Bij investeringen vertrouwde hij op z’n zus en vrouw, die de administratie deden. In dat kader heeft Remon nog wel een herinnering. “Vlak voor de deal wilden ze het wagenpark vernieuwen. Ik kon nog net op tijd ingrijpen”, lacht hij. Tom: “Zo’n verkoopproces is een kwestie van vertrouwen. Je doet dit één keer. En je moet je laten leiden. Remon weet precies waar we goed in zijn en waarin niet. Hij hielp ons begrijpen wat de ene partij te bieden had ten opzichte van de ander.” Belangrijk was – naast een bodemprijs voor de aandelen die het viertal gezamenlijk had afgesproken – dat de koper een sparringpartner kon zijn voor de nieuwe generatie aan het roer. Daarin heeft ook Toms eigen dochter een plek.

Bij de deal met het Belgische familiefonds Think2Act namen de twee oudste aandeelhouders afscheid. De twee andere compagnons, onder wie Tom, traden samen met drie nieuwe, jonge aandeelhouders opnieuw toe. Tom: “Ik wilde jonge mensen met potentie dezelfde kans geven die ik ooit kreeg.” Daarom leenden Tom en zijn drie compagnons een deel van het geld dat de deal ze opleverde uit aan de jonge garde, waarmee ze de aandelen konden verwerven.

Nu, ruim vijf jaar na de deal, is die schuld afgelost. Tom is er nuchter onder: “Wij zijn er destijds ook zo ingerold”, zegt hij. “Het is fantastisch om dat terug te kunnen doen.”

Afkicken, loslaten en herpositioneren

Sinds begin dit jaar heeft Tom de directie volledig uit handen gegeven. “De ervaring die ik met vallen en opstaan heb opgedaan, probeer ik mee te geven aan het nieuwe directieteam. Maar soms moet je ook gewoon iets laten gebeuren. Dat is lastig en dan moet je tot tien tellen. Ik heb al eens 87 gehaald”, grapt hij.

Zelf is hij als projectleider weer met zijn vak bezig. Hij blijft zolang de nieuwe directie vindt dat het nodig is, of tot wanneer hij in de weg gaat lopen. De afgelopen vijf jaar waren dus ook afkicken, loslaten en herpositioneren. Inmiddels geniet hij vooral veel meer: “Ik bruis van de energie, ik heb weer plezier.”

Voor Remon was de verkoop net zo goed een bijzonder proces. “Ik voelde een bepaalde druk om het goed te doen. Een zorgplicht. Ik ben in dit bedrijf opgegroeid. En ik vond twee van de vier aandeelhouders vroeger, als broekie, best een beetje eng. Gek om hen dan bij zo’n verkoopproces te vertellen wat ze het beste kunnen doen.”

Droom is werkelijkheid geworden

Tom is blij dat hij er relatief vroeg bij was om de toekomst van Stieva veilig te stellen. “Ik begon op mijn vijftigste, ook ingegeven door het feit dat twee compagnons ouder waren. Maar toch. Als het mislukt ben je zo vijf jaar verder. Als je dan opnieuw moet beginnen, moet je op je horloge gaan kijken. Ik vind dat je het als ondernemer, als directeur, verplicht bent naar je mensen toe om op tijd over dit soort dingen na te denken.”

Want een jonge directie betekent ook een jong bedrijf. De instroom van nieuwe mensen gaat nu makkelijker, merkt Tom. “Die komen niet meer voor mij, maar voor de club die nu aan het roer staat. Medewerkers die hun kansen hebben verzilverd en daarmee het bewijs zijn van de mogelijkheden hier.” Hij herinnert zich dat er destijds met meneer Stieva langzaam maar zeker een generatiekloof ontstond, en die voelde Tom voor de verkoop opnieuw ontstaan – al stond hij nu aan de andere kant. “Ik kom uit de tijd dat een tekenaar boven z’n bureautje zat met een sigaret in z’n mond. Nu zijn dat jongens met een koptelefoon op die op 1.100 knopjes drukken en in de pauze gamen. Het is een andere wereld. In mijn tijd vroeg je vrij op zaterdag, nu zijn er openingen om vier dagen in de week te werken. Aan het fenomeen ‘papadag’ heb ik echt moeten wennen.”

Waar Tom soms moeite had met de snelheid van de veranderingen, gaat de jonge garde met de tijd mee. De nieuwe directieleden zijn complementair aan elkaar, vindt Tom. Zijn eigen dochter zorgt voor het financiële overzicht, een ander kan alles maken wat hij ziet, en de derde is een kei in projectmanagement. Tom: “De droom is werkelijkheid geworden. De deal met Think2Act bleek een prachtige afsluiting van twintig jaar kameraadschap en een start van een mooie toekomst vol met mogelijkheden voor Stieva en het nieuwe management.”